Dé Wadden Kalender 2025 met fotograaf Saskia Boelsums

‘Iedereen weet het natuurlijk wel, maar het mag best nog eens gezegd worden,’ vertelt Saskia Boelsums. Halverwege de trap die vanaf het duin naar de Texelse Slufter leidt, houdt ze halt. Ze spreidt haar armen, neemt een diepe ademteug en verkondigt, bijna declamerend: ‘Wat ís het hier mooi.’ Behalve dat ze intens van de schoonheid aan haar voeten kan genieten, heeft de Sluftervallei extra betekenis voor haar. Precies hier begon acht jaar geleden haar carrière als veelgeprezen landschapsfotograaf.

‘Ik ben aan de Academie Minerva in Groningen opgeleid als grafisch en ruimtelijk kunstenaar. Jarenlang maakte ik grote installaties, vooral voor kunstroutes. Een jaar of vijftien geleden werd ik in de supermarkt opeens gegrepen door de schoonheid van een granaatappel. ‘Wat is dit een prachtige vrucht’, dacht ik, en dan was hij nog niet eens opengesneden. Ik wilde het gevoel dat die granaatappel bij mij opriep op anderen overbrengen. Omdat ik ook eens iets anders wilde dan schilderen, wat ik veel deed, besloot ik te gaan fotograferen. Ik had nul kennis van fotografie, ben gewoon begonnen. Door gewoon te doen, heb ik de techniek geleerd.’

Van fruit tot theezakjes, van speelgoedpoppetje tot kokosmakronen: Boelsums fotografeerde alles. En liet dat op Facebook zien. ‘Normaal zit een kunstenaar in zijn atelier en komt er pas uit als zijn werk klaar is. Ik wilde alles laten zien wat ik maakte, elke dag een foto. Ook als die niet goed of ‘af’ was.’ De respons was enorm. Veel van haar volgers verheugden zich elke dag op een nieuwe foto.

Na de stillevens was partner Peter aan de beurt. ‘Op een verregende zondag vatte ik het plan op om een foto à la Hendrik Kerstens te maken. Deze fotograaf maakt al decennialang monumentale portretten van zijn dochter Paula, in de traditie van de Hollandse meesters, maar dan met een moderne touch. Ik fotografeerde Peter bij het raam van de schuur met een plastic zak op zijn hoofd. Daarna heb ik nog tientallen foto’s van hem gemaakt in de meest uiteenlopende situaties: onder het meel, volgesmeerd met zalf en zelfs onder water. Mijn Facebook-volgers vonden het geweldig. We kwamen een keer samen fotomuseum Foam in Amsterdam binnen, horen we opeens: ‘Hé dat is Peter, dan moet zij Saskia zijn.’

Haar fascinatie voor de Wadden leidde tot meer en meer foto’s. Hoewel ze zichzelf liever ‘kunstenaar met camera’ noemt. Haar werken worden vaak vergeleken met schilderijen van de oude Hollandse meesters.

Ze ‘schildert’ haar landschappen echter met digitale technieken. Foto’s vormen de basis, maar pas achter de computer komen haar werken echt tot leven. Eindeloos speelt ze met kleuren, contrasten en licht en donker. Ze kan bij wijze van spreken een week bezig zijn om 30.000 grassprietjes lichter te maken om er dan achter te komen dat ze aan de andere kant donkerder moeten. Net zo lang tot het beeld precies het gevoel overbrengt dat zij ervoer op het moment dat ze de foto maakte.

‘Het gaat me om het gevoel. Daarom geef ik mijn werken ook geen titels en noem ik ook nooit de locatie. Als iemand, helemaal blij, in een foto de duinen van zijn jeugdvakanties op Vlieland denkt te zien, waarom zou ik dat gevoel dan tenietdoen door onder het werk te zetten dat ik het op Ameland maakte? Ik wil dat mensen zien wat ze zelf willen zien. Dat wordt altijd gekleurd door persoonlijke ervaringen.’