Grijze zeehond

Het is december en we zijn op de Wadden. De wadplaten zijn overvol met grijze zeehonden: vaders, moeders en witte puppy’s. Het is de drukste maand van het jaar voor de grijze zeehond. Vrouwen baren en zogen hun kind en mannen zoeken een nieuwe harem bij elkaar.

Drie weken

Wij toeschouwers hebben alleen maar oog voor die lieve kleintjes, die bij de geboorte al 20 kg kunnen wegen. Wat zijn ze toch aandoenlijk om te zien, met hun witte vacht, hun kraaloogjes en hun hulpeloze blik. Moeder is constant in de buurt en er wordt vijf tot zeven keer per dag gezoogd. Dankzij de vetste melk (45%) die er is groeien de pups in drie weken naar wel 40 kg. Ter vergelijking; koeienmelk heeft 4% vet. In die tijd blijven ze op het droge tot ze verhaard zijn, want hun witte vacht is niet waterdicht. Na de rui krijgen ze een grijze vacht waarmee ze wel kunnen zwemmen. Na die drie weken is de zoogtijd voorbij, de moeder vertrekt en het kleintje moet zelf op zoek naar vast voedsel.

Mannen op afstand

In de daaraan voorafgaande periode hebben de zwangere vrouwen zich goed voorbereid op een paar zware weken. Wanneer ze 200 kg wegen en een dikke speklaag hebben, gaan de volzwangere dames eind november op zoek naar een plek die bij hoog water niet overstroomt. Daar verzamelen ze zich in kolonies en bevallen van hun pups.

Naast het bevallen en zogen, moeten ze de mannen op afstand houden, want die willen snel na de bevalling weer paren. De grijze zeehond man bereikt een lengte van wel drie meter en een gewicht van 300 kg. Als de bevallingen achter de rug zijn, ligt de man alert in de branding. Ze zijn op zoek naar vrouwtjes en houden mogelijke rivalen scherp in de gaten. Een zeker concurrentiegedrag leidt nog wel eens tot een flinke vechtpartij. Uiteindelijk paart de sterkste en slimste man met zeker tien vrouwtjes en krijgt dan ook het meeste nageslacht.

Stille zwangerschap

Zeehonden zijn helemaal niet zo sociaal. Een groot deel van het jaar brengen zij in hun eentje door. Alleen tijdens het broedseizoen komen de dieren in grote getalen bij elkaar. Ideaal om dan te paren. Na het paren kan nog dezelfde dag een eitje bevrucht zijn. Maar het bevruchte eitje nestelt zich niet direct in de baarmoederwand. Dit gebeurt pas drie maanden later. Deze pauze voor de daadwerkelijke start van de groei wordt ‘diapauze’ of ‘stille zwangerschap’ genoemd. Vanaf dat moment begint de vrucht te groeien. De dames gaan vol goede moed de zwangerschapsmaanden in. Ze zijn een kwart van hun reserves kwijtgeraakt, die weer moet worden aangevuld. En dat is maar goed ook, want in december staat er weer een bevalling op het programma. Dan wacht het ‘moederschap dat maar drie weken duurt…’.