Wadden vanaf de wal

Wierum

"ABC, ik stop ermee." Holdebolderend rennen vier kindertjes de dijk van Wierum af. Het spelen zit erop voor vandaag, net zoals de dag zelf er ook bijna opzit. Alle geluid klinkt gedempt op deze rustige, nevelige voorjaarsavond.

Vogels kijken

Normaal gesproken lijken Ameland en Schiermonnikoog vanaf dit punt maar een kattensprong ver te liggen, nu hebben ze zich achter de nevel verscholen. Ze worden niet gemist, er valt genoeg te zien. Ver op het wad dobbert een groep vogels. Scholeksters? Sterns? Meeuwen? Zonder verrekijker is het niet uit te maken. Een eenzame scholekster vliegt over de lengte van de dijk, maar besluit dan ook koers naar zee te zetten. Her en der tussen het gras op de dijk liggen halve mosselschelpen, de restanten van een meeuwenmaaltijd.

Stormachtig verleden

Als ik naar de basaltblokken aan de voet van de dijk afzak, voel ik wat ik natuurlijk ook wel wist. Ik glijd bijna weg op het gladde wier dat zich aan de stenen heeft gehecht: hooguit een uur geleden lagen deze blokken nog onder water. De krachten van de Waddenzee zijn in Wierum nog altijd af te lezen aan de kerk. Natuurlijk werd hij ooit in het midden van het dorp gebouwd. Maar opeenvolgende overstromingen trokken alle huizen ten noordoosten van de kerk de zee in. Nu leunt hij haast tegen de dijk. In de top van de tufstenen toren draait een windvaan in de vorm van een aak, als herinnering aan het dorp dat Wierum ooit was. Toen in 1893 een vliegende storm vrijwel de hele vissersvloot van het dorp, inclusief bemanning, naar de zeebodem joeg was dat het begin van het einde van de visserij in Wierum.

Tekst en foto’s: Annemarie Bergfeld