Wijs wadloopschoen

Deel 1: het ontwerpen van de prototypes

Samen met Blue LOOP Originals en ontwerpster Petra Beins, wil de Waddenvereniging een stijlvolle en duurzame wadloopschoen ontwikkelen. We volgen het proces in een drieluik dat ook te lezen is in het WADDENmagazine.

 

Na een beetje brainstormen zijn er nog wat elementen waaraan een ideale wadloopschoen aan moet voldoen volgens ons als wadlopers: een hoog model, afwasbaar materiaal, een lusje (zodat je een paar bij elkaar kunt houden) en dan mag het ook nog wel een beetje knap eruit zien. Niet vervreemdend, geen wegwerpproduct. Een schoen die je zelfs in de winkelstraat nog wel kan dragen. ‘Grootste uitdaging is de zool en de combinatie van de beschikbare stoffen’ vertelt ze. Ron van der Wiel laat wat samples zien van de stoffen waar Blue LOOP bekent om staat en waarmee de prototypes gemaakt gaan worden. ‘Het zijn gerecyclede stoffen die van goede kwaliteit zijn en zich ook al bewezen hebben in andere toepassingen, maar wat er mee gebeurt als je ermee door het water en de blubber host, dat moeten we testen. Dat is de enige manier om erachter te komen.’ vertelt Ron van der Wiel.

 

Zolen uit Portugal

Om zo min mogelijk te verspillen zal gebruik gemaakt worden van zolen die gemaakt worden in een Portugese fabriek die schoenen maakt met stevige zolen. ‘De mallen voor deze zolen bestaan al en daarmee maak je gebruik van wat er al is.’ vertelt Petra Beins die af zal reizen naar Portugal voor de instructies. ‘We moeten vooral gaan kijken of de stoffen aansluiten bij de zool en of deze zool inderdaad geschikt is voor de omstandigheden op het wad.’

Beins vertelt over de fabriek in Portugal: ‘Portugal is een echt schoenenland. Er wordt ontzettend veel geproduceerd. De fabriek waar we nu mee samenwerken is een klassiek familiebedrijf. Ze maken alles zelf, de mallen voor de zolen en ze stikken het zelf in elkaar. Toch kan ik me voorstellen dat ze geen idee hebben wat ze nu eigenlijk gaan maken: het wad, een wadloopschoen? Dat zegt ze vast helemaal niks in Portugal.’

 

 

Het is net als koken

Een paar maanden later treffen we Ron en Petra wederom in Harlingen. Petra Beins heeft de eerste prototypes mee en Ron kan niet wachten om ze uit de doos te halen. Drie varianten van de wadloopschoen worden gekeurd. Ron en Petra trekken aan de stoffen, vouwen de schoen dubbel en testen of de zool wel sterk genoeg is. Bij één variant laat de stof al los: ‘Kijk, dat weet je dan ook weer, dat deze combinatie van stof en zool een no-go is’ zegt Ron. ‘Deze stof is namelijk het meest sterk, onverwoestbaar, maar als dit niet goed aan de zool hecht, dan is het niet duurzaam.’

Ook de details worden kritisch bekeken: de stiksels, eyelets (de oogjes waar de veters door moeten), de veters zelf, de hoogte. ‘Het is een beetje als soep op smaak brengen: je probeert de subtiliteiten nog smaakvoller te maken. Deze metalen eyelets gaan natuurlijk roesten in het zoute water. Dan moeten we nu op zoek naar eyelets van gerecycled plastic voor de volgende prototypes’ zegt Ron.